Czy nam się to podoba, czy też nie, urodziliśmy się wszyscy na tej ziemi, jako część jednej wielkiej ludzkiej rodziny. Bogaci i biedni, wykształceni i niewykształceni, należący do takiego czy innego narodu, wyznający taką czy inną ideologię, ostatecznie każdy z nas jest tylko ludzką istotą, taką samą, jak każda inna: wszyscy pragniemy szczęścia i nie chcemy cierpienia. Co więcej każdy z nas ma równe prawa do realizacji tych celów. Współczesny świat wymaga od nas uznania jedności całego rodzaju ludzkiego. W przeszłości pojedyncze społeczności mogły sobie pozwolić na myślenie o sobie, jako całkowicie odrębnych od wszystkich innych i zdarzało się nawet, że żyły w całkowitej izolacji. Jednakże obecnie, wydarzenia w jednej części świata, prędzej czy później, wpływają na całą planetę. Z tego powodu musimy traktować każdy poważny problem lokalny, jako sprawę globalną, już od momentu jego powstania. Nie możemy dłużej, bez narażania się na destrukcyjne konsekwencje, odwoływać się do barier narodowościowych, rasowych bądź ideologicznych. W kontekście naszej nowej współzależności, najlepszym sposobem na zadbanie o własną korzyść, jest bez wątpienia branie pod uwagę interesu innych.

Uważam ten fakt za źródło nadziei. Konieczność współpracy może jedynie wzmocnić rodzaj ludzki, ponieważ pomaga nam zrozumieć, że najpewniejszymi fundamentami nowego porządku światowego są nie tylko szersze polityczne i gospodarcze sojusze, lecz przede wszystkim autentyczna praktyka miłości i współczucia przez każdą indywidualną jednostkę. Dla lepszej, szczęśliwszej i bardziej cywilizowanej przyszłości, każdy z nas musi rozwinąć szczere i serdeczne uczucie braterstwa z innymi ludźmi.

Na zakończenie chciałbym powiedzieć, że ogólnie rzecz biorąc, jestem optymistą, jeśli chodzi o przyszłość. Niektóre z najnowszych trendów wskazują na nasz wielki potencjał tworzenia lepszego świata. Nie tak dawno,  bo jeszcze w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych,  ludzie uważali, że wojny są nieuniknione. Szczególnie w czasach zimnej wojny panowało przekonanie, że przeciwstawne systemy polityczne mogą ze sobą jedynie walczyć, nie zaś konkurować lub współpracować. Niewielu ludzi myśli w ten sposób obecnie. Dzisiaj ludzie na całej planecie są autentycznie zatroskani sprawą światowego pokoju. O wiele mniejsze znaczenie mają dla nich różnice ideologiczne, a o wiele większe pokojowa koegzystencja. Są to bardzo pozytywne zmiany.

Przez tysiące lat ludzie żyli w przekonaniu, że jedynie organizacja autorytarna, wymagająca bezwzględnej dyscypliny, jest w stanie skutecznie zarządzać społecznością ludzką. Jednakże, ponieważ ludzie posiadają wrodzone pragnienie wolności –  na przestrzeni historii siły wolności i ucisku pozostawały w ciągłym konflikcie. Dzisiaj jest jasne, która z nich wygrywa. Pojawienie się masowych pokojowych ruchów społecznych pokazało bezdyskusyjnie, że rasa ludzka nie może tolerować ani właściwie funkcjonować pod rządami tyranii. Świadomość tego oznacza niezwykły postęp.

Innym dającym nadzieję zjawiskiem jest coraz większa zgodność pomiędzy nauką a religią. Przez cały wiek dziewiętnasty i dużą część naszego, ludzie pozostawali w stanie głębokiej dezorientacji z powodu oczywistej sprzeczności pomiędzy naukowym a religijnym poglądem na świat. Współczesna fizyka, biologia i psychologia osiągnęły tak zaawansowany poziom, że badacze zaczynają stawiać najgłębsze pytania o ostateczną naturę wszechświata i życia, te same pytania, które stanowią główny przedmiot zainteresowania religii. Stąd istnieje realna szansa na wypracowanie bardziej jednolitego wspólnego poglądu. W szczególności, wydaje się, że pojawia się nowe rozumienie umysłu i materii. Wschód był zawsze bardziej zainteresowany zrozumieniem umysłu, Zachód zrozumieniem materii. Ponieważ teraz te dwa różne podejścia spotkały się, duchowe i materialistyczne poglądy na życie mogą  bardziej ze sobą współgrać.

Źródłem nadziei jest również gwałtowna zmiana naszego stosunku do Ziemi. Nie dawniej niż dziesięć lub piętnaście lat temu, bezmyślnie konsumowaliśmy jej zasoby, tak jakby były one nieograniczone. Obecnie nie tylko jednostki, ale również rządy dążą do nowego ekologicznego porządku. Żartuję często, że księżyc i gwiazdy wyglądają przepięknie, lecz gdyby ktokolwiek z nas spróbował na nich zamieszkać, byłoby to okropne. Ta błękitna planeta jest naszym najwspanialszym siedliskiem. Jej życie jest naszym życiem; jej przyszłość, nasza przyszłością. I chociaż nie uważam Ziemi za czującą istotę, opiekuje się ona nami jak nasza matka, a my tak jak dzieci, jesteśmy od niej zależni. Teraz Matka Natura każe nam ze sobą współpracować. W obliczu tak poważnych globalnych problemów jak „efekt cieplarniany” i zmniejszanie się powłoki ozonowej, pojedyncze organizacje i pojedyncze państwa są bezradne. Jeśli nie będziemy pracować razem, nie poradzimy sobie z nimi. Nasza matka daje nam lekcje na temat powszechnej odpowiedzialności.

Myślę, że na skutek tych lekcji, z których zaczynamy się uczyć, następne stulecie będzie bardziej przyjazne i harmonijne, a także będzie w nim mniej cierpienia. Współczucie –  nasienie pokoju, będzie  rozkwitać. Jestem pełen nadziei.  Jednocześnie jestem przekonany, że na każdym z nas spoczywa odpowiedzialność za pomoc w poprowadzeniu naszej globalnej rodziny we właściwym kierunku. Same dobre życzenia nie wystarczą, musimy podjąć odpowiedzialność. Wielkie ruchy społeczne powstają z indywidualnych ludzkich inicjatyw. Jeśli będziemy uważali, że nie mamy zbyt wielkiego wpływu, ktoś inny może również się zniechęcić i zaprzepaścimy wielką szansę. Z drugiej strony, każdy z nas może zainspirować innych, pracując po prostu nad rozwinięciem swojej własnej altruistycznej motywacji.

Jestem pewien, że wielu uczciwych i szczerych ludzi na całym świecie, już ma takie same poglądy, jak te, które tutaj przedstawiłem. Niestety nikt ich nie słucha. Chociaż mój głos może również zostać zlekceważony, pomyślałem, że powinienem wypowiedzieć się w ich imieniu. Oczywiście niektórzy ludzie mogą mieć odczucie, że pisanie takich rzeczy jest ogromną arogancją ze strony Dalajlamy. Jednakże od momentu otrzymania Pokojowej Nagrody Nobla moje poczucie odpowiedzialności nakazuje mi to robić. Gdybym po prostu wziął pieniądze z Nobla i wydał je, na co tylko miałbym ochotę, wyglądałoby na to, że jedynym powodem, dla którego mówiłem w przeszłości te wszystkie miłe słowa, była chęć otrzymania tej nagrody! Jednakże teraz, gdy ją otrzymałem, muszę odpłacić się za ten zaszczyt popierając nadal poglądy, które zawsze głosiłem.

Przede wszystkim naprawdę wierzę, że indywidualne jednostki mogą spowodować zmiany w społeczeństwie. Ponieważ okresy wielkich zmian, podobne do naszego, zdarzają się w historii ludzkości bardzo rzadko, to od każdego z nas zależy, czy dobrze wykorzystamy nasz czas, aby przyczynić się do stworzenia szczęśliwszego świata.